Dresden is in snel tempo een openluchtmuseum aan het worden. Aan de basis daarvan ligt een verloochening van de recente geschiedenis. Deze verloochening is het gevolg van drie traumatische ervaringen: het bombardement van 1944, de bezetting door de Russen met in het kielzog het ddr-regime, en de hereniging van Oost- en West-Duitsland. De verloochening gaf de aanzet tot deze studie. Als reactie op de Dresdener drang om de recente geschiedenis uit te wissen maakte Seth de Rooij een ontwerp voor de restauratie van een door de vuurstorm uitgebrand pakhuis, de Erlwein-Speicher. Speicher is in het Duits synoniem met Dachboden, wat zolder betekent. De zolder is de plek van de verdringing, maar ook van de herinnering. Dat wat wordt verdrongen is niet voorgoed weg en kan in principe worden hervonden. Dresden is het symbool van het Duitse collectieve geheugenverlies geworden. Vandaar dat de Rooij in zijn ontwerp de Erlwein-Speicher heeft omgedoopt tot de ‘Zolder van Duitsland’. Deze zolder moet in zijn visie dat wat verdrongen was terugbrengen in het geheugen. Als ‘Zolder van Duitsland’, een depot of pakhuis van hedendaagse kunst, krijgt de Erlwein-Speicher weer een eigentijdse plek in de recente geschiedenis en in de skyline van Dresden.