Kleding is van oudsher veel meer dan alleen maar een middel om het naakte lichaam te bedekken. Etnische afkomst, maatschappelijke en sociale status, politieke overtuiging, welvaart, religie, seksualiteit, macht, al dit soort zaken kunnen door kleding worden uitgedrukt en zijn voor een goede observator tekens van iemands identiteit. Dat geldt voor kleding in het Westen, maar evenzeer voor kleding in Afrika. In een continent dat honderden jaren lang grotendeels werd overheerst door Westerse koloniale machten is het niet zo vreemd dat kleding ook veelvuldig door de Afrikaanse bevolking is gebruikt om haar positie te markeren juist ten opzichte van die Westerse koloniale machten. Soms gingen Afrikanen zich nadrukkelijk westers kleden, om zich op die manier te verbinden met de westerse elite, maar zeker sinds het dekolonisatieproces op gang kwam werd vaker gekozen voor authentiek Afrikaanse kleding, om op die manier de eigen, Afrikaanse identiteit te onderstrepen. In de constructie van die Afrikaanse identiteit speelt de Nederlandse stoffenfabrikant Vlisco een opvallende rol. Vlisco, opgericht in 1846 en sindsdien gevestigd in Helmond, bedrukt op industriële wijze stoffen volgens een aan het Indonesische batik verwant procedé. Met name een groep landen in West- en Centraal-Afrika: Ghana, Togo, Benin, Nigeria, Congo en Ivoorkust vormen een enorme afzetmarkt. Het opmerkelijke is echter dat Vlisco niet zomaar een sterke marktpositie in Afrika heeft verworven, het is onmiskenbaar deel geworden van het Afrikaanse culturele erfgoed, van de Afrikaanse trots. Zeker de laatste decennia worden de relatief dure Vlisco-stoffen door veel Afrikanen niet alleen beschouwd als een teken van succes, maar ook als ultiem Afrikaans. En dat terwijl de stoffen zonder uitzondering worden geproduceerd én ontworpen in Nederland. De vraag dringt zich op hoe een 100% Nederlands product zo´n belangrijke positie heeft kunnen krijgen in de Afrikaanse cultuur. En daarnaast, hoe het bedrijf in de sterk geglobaliseerde modewereld, die steeds meer lijkt te leunen op goedkope productie, die positie kan behouden en zelfs versterken.